یکی از موانع ماموریت های فضایی طولانی مدت، تهدید از دست دادن شدید تراکم استخوان در فضانوردان است. در محیط ریزگرانشی فضا، فضانوردان به طور متوسط هر ماه 1 تا 2 درصد از تراکم استخوان خود را از دست می دهند. از دست دادن استخوان در محیط بی وزن فضا رخ می دهد زیرا استخوان ها دیگر مجبور نیستند بدن را در برابر گرانش حمایت کنند. پس از بازگشت به زمین، استخوان‌های ضعیف شده فضانوردان شکننده خواهند بود و خطر شکستگی در آنها افزایش می‌یابد.

استخوان ها ساختارهای زنده ای هستند که در پاسخ به استرسی که به آنها وارد می شود، دائماً خود را تغییر شکل می دهند.

درست مانند ماهیچه ها، اگر از استخوان های خود استفاده نکنید، ضعیف می شوند. در زمین، گرانش بار مکانیکی ثابتی را به اسکلت وارد می‌کند و این به استخوان‌ها کمک می‌کند تا تراکم خود را حفظ کنند تا بتوانند از بدن حمایت کنند.

بهترین راه برای ساختن و حفظ توده استخوانی انجام تمرینات وزنی/ تحمل بار است. با این حال، تکرار تمرینات تحمل وزن در یک محیط بدون وزن

بسیار دشوار است. زمانی که فضانوردان در فضا هستند، چندین ساعت در روز با دستگاه های ورزشی مخصوص ورزش می کنند که به ایجاد محیط تحمل وزن لازم برای کاهش سرعت از دست دادن استخوان کمک می کند.
فضانوردان تنها کسانی نیستند که باید نگران از دست دادن استخوان باشند.

 تقریباً 500 میلیون زن و مرد در سراسر جهان ممکن است به پوکی استخوان مبتلا شوند، بیماری که باعث از دست دادن تراکم و استحکام استخوان ها می شود و منجر به شکستگی های دردناک و تهدید کننده زندگی می شود.